دل سنگین ترا هر که به انصاف آرد

صائب تبریزی- غزل شماره 3289

دل سنگین ترا هر که به انصاف آرد

می تواند به توجّه پری از قاف آرد

هر که در پرده خورد خون جگر همچو غزال

ای بسا نافۀ سربسته که از ناف آرد

هرکه چون بحر تواند گهر از لب ریزد

به لب خود چه ضرورست کف لاف آرد؟

عشق پاک آینۀ چهرۀ معشوق بود

مهر را صبح برون از نفس صاف آرد

بی اجل یاد کسی خلق به نیکی نکنند

مرگ این طایفه را بر سر انصاف آرد

غنچه می داشت اگر درد سخن، می بایست

بلبلان را به سراپردۀ الطاف آرد

صائب از کلک شکربار دل عالم برد

طوطیان را نتوانست به انصاف آرد