صائب تبریزی- غزل شماره 2988

فسون صبر در دل‌های پرخون در نمی‌گیرد

چو دریا بیکران افتد به خود لنگر نمی‌گیرد

سیاهی بر سر داغ من آتش زیر پا دارد

ز شوخی اخگر من گرد خاکستر نمی‌گیرد

غرض از زندگی نام است، اگر آب خضر نبود

کسی آیینه را از دست اسکندر نمی‌گیرد

دو رنگی نیست هر جا پای وحدت در میان آمد

درین دریا خزف خود را کم از گوهر نمی‌گیرد

نگردد لخت دل از گریه مانع خار مژگان را

گره در رشتۀ ما راه بر گوهر نمی‌گیرد

ز اقبال سکندر خضر بر دل داغ‌ها دارد

که آب زندگانی جای چشم تر نمی‌گیرد

لبی کز حسرت آب خضر خون می‌خورد صائب

چرا یک بوسۀ سیراب از ساغر نمی‌گیرد؟