صائب تبریزی- غزل شماره 2985

علایق دامن آزادۀ ما را نمی گیرد

کمند رشتۀ مریم مسیحا را نمی گیرد

کجا مجنون ما گستاخ گیرد دامن لیلی؟

که از پاس ادب دامان صحرا را نمی گیرد

مرا ترساند از زخم زبان ناصح، نمی داند

که خس دامان سیل دشت پیما را نمی گیرد

مشو غافل ز پاس وقت اگر آسودگی خواهی

که خواب روز جای خواب شبها را نمی گیرد

ندارد آرزو ره در دل آزاده ام صائب

زمین پاک من نخل تمنا را نمی گیرد