صائب تبریزی- غزل شماره 2548
آن که از اوضاع خود دایم شکایت می‌کند
خاطر دشمن فزون از خود رعایت می‌کند
می‌شود سرحلقۀ روشندلان روزگار
هرکه چون چشم آشنایی را رعایت می‌کند
نیست ایمن از گزند شوخ چشمان جهان
عاشق مسکین که اظهار شکایت می‌کند
ابر احسان می‌کند در خاک تیغ برق را
باد دستی خرمن ما را هدایت می‌کند
کارفرمای غضب را خشم می‌سوزد نخست
بعد ازان در دیگران گرمی سرایت می‌کند
نور خود را بر زمین هرگز نماند آفتاب
عشق صائب عاقبت دل را هدایت می‌کند
