دل رمیدۀ ما را صدای پا سنگ است

صائب تبریزی- غزل شماره 1707

دل رمیدۀ ما را صدای پا سنگ است

بر آبگینۀ ما نقش آشنا سنگ است

به بوی سوختگان مغز ما شود بیدار

اگرچه همچو شرر خوابگاه ما سنگ است

چه شد که باد مخالف ندارد این دریا

که هر نفس زدنی بر حباب ما سنگ است

چنان شده است ز سودا مرا دماغ ضعیف

که داغ بر سر بی مغزم، آسیا سنگ است

امید صبح سعادت چنان گداخت مرا

که استخوان مرا سایۀ هما سنگ است

همان به پلۀ میزان عشق بی وزنم

اگرچه درد مرا کوه قاف، پا سنگ است

شکستگی است زبان سؤال را پر و بال

وگرنه کاسۀ دریوزه را سزا سنگ است

مکن شکستگی خود به بیغمان اظهار

که مومیایی این قوم بی حیا سنگ است

ترا چراغ بصیرت ز غفلت است خموش

که چشم بسته بود تا شرار با سنگ است

ز ناله ام دل بلبل به خاک و خون غلطید

که شیشۀ دل عشّاق را نوا سنگ است

خمار خندۀ بیهوده سخت می باشد

عجب نباشد اگر کبک را غذا سنگ است

مکن به سنگ دل سخت یار را نسبت

که در میانه تفاوت ز شیشه تا سنگ است

علاج خشکی سودا مجو ز صندل تر

که دردهای گرانسنگ را دوا سنگ است

همان به دست کسان است چشم ما صائب

اگرچه همچو فلاخن غذای ما سنگ است