آسمان در چشم ما دود و بخاری بیش نیست

صائب تبریزی- غزل شماره 1286

آسمان در چشم ما دود و بخاری بیش نیست

سر بسر روی زمین مشت غباری بیش نیست

پشت و روی باغ دنیا را مکرّر دیده ایم

چون گل رعنا خزان و نوبهاری بیش نیست

در بساط خاکیان چون گردباد از دور چرخ

جان گردآلوده ایّ و خارخاری بیش نیست

از صف مردان جگرداری نمی آید برون

ورنه گردون کودک دامن سواری بیش نیست

خصمی مردم به یکدیگر برای خرده ای است

جنگ سنگ و آهن از بهر شراری بیش نیست

زاهدان خشک خرسندند از گوهر به کف

خار و خس را مطلب از دریا، کناری بیش نیست

گوشه گیران را امید صید دارد گوشه گیر

مطلب دام از زمین گیری شکاری بیش نیست

گر چه صحرای قیامت بیکنار افتاده است

داستان شوق ما را رقعه واری بیش نیست

ز آتشی کز عشق او در سینۀ سوزان ماست

آسمان و انجمش دود و شراری بیش نیست

گوشۀ چشمی ز شیرین چشم دارد کوهکن

مزد ما از کارفرما ذوق کاری بیش نیست

قسمت ممسک ز جمع مال باشد پیچ و تاب

آنچه می ماند به جا زین گنج، ماری بیش نیست

پیش مردانی کز این ماتم سرا دل کنده اند

خاک گوری، چرخ نیلی سوکواری بیش نیست

بیقراریهای من چون پا گذارد در رکاب

شعلۀ جوّاله طفل نی سواری بیش نیست

نیست صائب بوسه و پیغام در طالع مرا

قسمت من زان لب میگون خماری بیش نیست