روزی که زخم کاهکشان را رفو کنند

صائب تبریزی- غزل شماره 4222

روزی که زخم کاهکشان را رفو کنند

بر روی چاک سینۀ ما در فرو کنند

آنان که آستین به دو عالم فشانده اند

بالین ز دست کوته خود چون سبو کنند

دردی کشان ز آینۀ خشت دیده اند

رازی که در حقیقت آن گفتگو کنند

از دل غبارِ غم به گرستن نمی رود

این خانه را به سیل مگر رفت و رو کنند

دایم به عزتند کسانی که چون گهر

از چشمه سار آبِ رخ خود وضو کنند

گوهر فروزِ عقدۀ تبخال می شود

آبی که قطره قطره به حلق سبو کنند

آتش سزای دیدۀ بی شرم ما نداد

ما را مگر به نامۀ ما روبرو کنند

صائب گهر به چشم صدف مردمک شود

در بحر اگر گلیم مرا شستشو کنند