خواجوی کرمانی – قطعه شماره 51
فی تاریخ وفات شمس الدین محمدشاه و کتب علی بنائه
مه سپهر هنر شمس دین محمدشاه
زلال مشرب دین و نهال گلشن داد
در اول شب یوم الخمیس در شوال
میان خفتن و شام آخر مه مرداد
دوده گذشته ز عمرش ز جور دور فلک
به یک دو روزه مرض سال هشت و نه هشتاد
چو تندباد اجل در رسید در نفسی
برفت خرمن همرش به جملگی بر باد
چه روز بود که آن روز را زوال رسید
چه ماه بود که آن ماه در محاق افتاد
هنوز گلشنش از شهپر غراب ایمن
هنوز سوسنش از برگ ضیمران آزاد
چو او به خلد خرامید از نشیمن خاک
نهاده شد سر سال این مقام را بنیاد
بدان امید که هر کس که در رسد گوید
که آن جوان بهشتی غریق رحمت باد
