خواجوی کرمانی – قطعه شماره 49
فی طلب العیادة
ایا سپهر علّوی که رای روشن تو
ز شاه گنبد پیروزه گوی برباید
عروس کلّه ی طبعت بگاه جلوه گری
هزار دل برباید چو پرده بگشاید
به لطف طبع تو دیگر کجا تواند دید
هزار سال سپهر ار جهان بپیماید
قسم به شکّر نطقت که طوطی طبعم
بگاه مدح تو گفتن شکر همی خاید
از آن به حضرتعالی نیاورم تصدیع
که اتّصال مقیمی ملامت افزاید
میسّرم نشود روز و شب تفرّج و عیش
مرا شتر به عماری ز چین نمی آید
اگر بود مرضی بنده را امید آن است
که از قدوم شما صحتّش پدید آید
مرا تو عمر عزیزی اگرچه عمر عزیز
معیّن است که با هیچکس نمی پاید
توقع است ز خلقت که هر چه صادر شد
ز راه مرحمت از بنده عفو فرماید
