خواجوی کرمانی – قطعه شماره 39

فی الاستیهاب السرج بعد موهبة الفرس

ایا سپهر جنابی که همچو اخته چیان

نهد بر ابلق که پیکر تو جوزا زین

چو آفتاب ز خاک درت شرف یابد

بر آستان تو افتد ز طاق خضرا زین

گهی که عزم شبیخون کنی بر انجم چرخ

به سبز خنک فلک بر نه از ثریا زین

ز بهر بنده ی مخلص چو اسب فرمودی

وزین به تنگ نیاید دلت بفرما زین

پیاده ای که تو را رخ نهاد و اسب گرفت

به ره نباشد اگر نبود اسب او را زین