خواجوی کرمانی – رباعی شماره 207
ماهی که دلم به زلف مشک افشان برد
کس نیست که از درد فراقش جان برد
لعل لب او آب حیات است ولیک
از حسرت آب آب خود نتوان برد
ماهی که دلم به زلف مشک افشان برد
نویسندگان :
امین پیرانی - حامد پیری
نوشته های مرتبط