رسم است هرکه داغ  جوان دید، دوستان

ایرج میرزا – قطعه شماره 7

مرثیه

رسم است هرکه داغ  جوان دید، دوستان

رأفت برند حالت آن داغ دیده را

یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا

وان یک ز چهره پاک کند اشک دیده را

آن دگری بر او بفشاند گلاب و شهد

تا تقویت کند دل محنت چشیده را

یک جمع دعوتش به گل و بوستان کنند

تا برکنندش از دل خار خلیده را

جمع دگر برای تسلای او دهند

شرح سیاه کاری چرخ خمیده را

القصه هر کسی به طریقی ز روی مهر

تسکین دهد مصیبت بر وی رسیده را

آیا که داد تسلیت خاطر حسین؟

چون دید نعش اکبر در خون تپیده را

آیا که غمگساری و انده بری نمود

لیلای داغ دیده ی زحمت کشیده را

بعد از پسر دل پدر آماج تیر شد

آتش زدند لانه ی مرغ پریده را