ای ردایت پرده ی ناموس ما

اقبال لاهوری

رموز بیخودی

شماره 26

خطاب به مخدرات اسلام

ای ردایت پرده ی ناموس ما

تاب تو سرمایه ی فانوس ما

طینت پاک تو ما را رحمت است

قوت دین و اساس ملت است

کودک ما چون لب از شیر تو شست

لا اله آموختی او را نخست

می تراشد مهر تو اطوار ما

فکر ما گفتار ما کردار ما

برق ما کو در سحابت آرمید

بر جبل رخشید و در صحرا تپید

ای امین نعمت آیین حق

در نفس های تو سوز دین حق

دور حاضر تر فروش و پر فن است

کاروانش نقد دین را رهزن است

کور و یزدان ناشناس ادراک او

ناکسان زنجیری پیچاک او

چشم او بی باک و ناپرواستی

پنجه ی مژگان او گیراستی

صید او آزاد خواند خویش را

کشته ی او زنده داند خویش را

آب بند نخل جمعیت تویی

حافظ سرمایه ی ملت تویی

از سر سود و زیان سودا مزن

گام جز بر جاده ی آبا مزن

هوشیار از دستبرد روزگار

گیر فرزندان خود را در کنار

این چمن زادان که پر نگشاده اند

ز آشیان خویش دور افتاده اند

فطرت تو جذبه ها دارد بلند

چشم هوش از اسوه ی زهرا مبند

تا حسینی شاخ تو بار آورد

موسم پیشین به گلزار آورد