سنایی غزنوی – غزل شماره 41
ای پر در گوش من ز چنگت
وی پر گل چشم من زرنگت
هنگام سماع برتوان چید
تنگ شکر از دهان تنگت
چون چنگ به چنگ برنهادی
آید ز هزار زهره ننگت
چون شوخ نه ای بسان نرگس
کی باده دهد چو باد رنگت
هم صورت آهویی به دیده
زینست تکبر پلنگت
در صلح چگونه ای که باری
شهریست پر از شکر ز جنگت
ای چشم خوشت مرا چو دیده
یک روز مباد آژرنگت
