قاآنی شیرازی – قطعه شماره 119
میر زمانه ای که نگردد مرا زبان
در کام جز برای ثنا و دعای تو
ای کاش وعده های تو در صدق و راستی
بودی چو شعرهای من اندر ثنای تو
اکنون مرا رسیده به خاطر لطیفه ای
از وعده ی دروغ کلاه و قبای تو
جاوید تا که هست به دیوان روزگار
نام و نشان مدح من و مرحبای تو
وارونه ی کلاه که گفتی برای من
وارونه ی قباکه ندادی برای تو
بگذشتم از کلاه و قبا چون شد آن کتاب
کش وصف کرد فک‌رت معجزنمای تو
اعدات از جفای تو یارب چه می کشند
گر این بود وفای تو با اولیای تو
