قاآنی شیرازی – قطعه شماره 106
پیرکی لال سحرگاه به طفلی الکن
می شنیدم که بدین نوع همی راند سخن
کای ز زلفت صصصبحم شاشاشام تاریک
وی ز چهرت شاشاشامم صصصبح روشن
تتتریاکیم و بی شششهد للبت
صصبر و تاتاتابم رررفت از تتتن
طفل گفتا مَمَمَن را تُتُو تقلید مکن
گگگم شو ز برم ای کککمتر از زن
مممی خواهی ممشتی به ککلّت بزنم
که بیفتد مممغزت ممیان ددهن
پیرگفتا وووالله که معلوم است این
که که زادم من بیچاره ز مادر الکن
هههفتاد و ههشتاد و سه سال است فزون
گگگنگ و لالالالم به خخلاق زمن
طفل گفتا خخدا را صصدبار ششکر
که برستم به جهان از مملال و ممحن
مممن هم گگگنگم مممثل تتتو
تتتو هم گگگنکی مممثل مممن
