تا کیم دل ز غم عشق بدینسان داری

تا کیم دل ز غم عشق بدینسان داری

تا کیم دیده درین گوشه درافشان داری

دل مجروح مرا درد و غمت نیست تمام

کز غم دیگرش از جمع پریشان داری

بنشیند ز هوای حرمم طایر قدس

تا کیش بسته پر و بال تو سلطان داری

به طواف حرم ار نیست رهی شایسته

پس چرا روی دلم در ره وجدان داری

ای که داری سر آزاده غنیمت دارش

هان مبادا که بدامیش چو زاغان داری

همت شمس به جز کوی تو نارد به نظر

زان سبب گرد درش واله و حیران داری