نوبهار آیینۀ طبع سخنساز من است

صائب تبریزی- غزل شماره 1079

 

نوبهار آیینۀ طبع سخنساز من است

برگ گل چون عندلیبان پردۀ ساز من است

نالۀ مستانۀ من بیخودی می آورد

هر که از خود می دود بیرون به آواز من است

چون صدف، آبی که دارد گوهر من در گره

همچو سیل نوبهاران خانه پرداز من است

خار صحرای علایق نیست دامنگیر من

گردبادم، ریشۀ من بال پرواز من است

چون صدف نتوان به تیغ از هم جدا کردن لبم

خون خود را می خورد آن کس که غمّاز من است

از نظر بازی شود روشن دل تاریک من

روزن غمخانۀ من دیدۀ باز من است

از نگاهی می توان صائب مرا تسخیر کرد

هر که را مژگان گیرایی است شهباز من است

 

 

 

نویسندگان :
نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

نوشته های مرتبط
اشتراک در
اطلاع از
guest
0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها