خواجوی کرمانی – مسمط شماره 6
بی طلب در نظر نیاید یار
بی طرب برگ گل نماید خار
هست مقصود ما ازین گفتار
طلب ای عاشقان خوش رفتار
طرب ای نیکوان شیرین کار
بی نواییم و از نوا فارغ
دردمندیم و از دوا فارغ
تا به کی خسته و ز شفا فارغ
در جهان شاهدی و ما فارغ
در قدح جرعه ای و ما هشیار
یار ما دوست روی دشمن خوست
سرو ما گلعذار سوسن بوست
چون مراد دل از جهان همه اوست
زین سپس دست ما و دامن دوست
بعد ازین گوش ما و حلقه ی یار
ما که در کیش یار قربانیم
بری از جسم و فارغ از جانیم
چون درین خاکدان به زندانیم
خیز تا ز آب دیده بنشانم
گرد این خاک توده ی غدّار
یک نفس گر خلاف نفس کنیم
چون ملک شور در فلک فکنیم
از عدم دم زنیم و دم نزنیم
ترکتازی کنیم و بر شکنیم
نفس زنگی مزاج را بازار
بلبلان مطربان بستانند
مطربان بلبلان مستانند
بمی آنها که می پرستانند
گر تو را از تو پاک بستانند
دولت آن دولتست و کار آن کار
خیز خواجو به عزم عالم جان
رخش همّت برون جهان ز جهان
چون نهادی قدم درین میدان
پای بر جای باش و سر گردان
چون سکون و تحرّک پرگار
