اشعار امید بیگدلی

از حافظه خودکاری قدیمی .

می دانم تمام دلتنگی های جهان

روی ساعت های دیواری تنظیم می شوند

اصلا ساعت مچی ام را می بندم

تا پای زمان را به خیلی از جا ها باز کنم

روستا ها،شهر ها،کشور ها

هر شب

با کشاورزی که داسش را کند می کند می خوابم

و هرصبح

با کارگری هم شیفت می شوم

بگذار تمام هواپیماها،قطارها،اتوبوس ها

از مرزها عبور کنند

من لباس سربازی را می پوشم

که قرارها ی عاشقانه اش را بالای برجک می گذارد

و آن را یک روز به باد خواهد داد

شعر دوم:

مرگ یعنی