ادبستان شعر پارسی تارنمایی ویژه ی شعر و ادب

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۰۵ سودا زده آنکه سودا زده ی چشم تو بوده است منم وآنکه از هر مژه صد چشمه گشوده است منم آن ز ره مانده ی سرگشته که ناسازی بخت ره به سر منزل وصلش ننموده است منم آنکه پیش لب شیرین تو ای چشمه ی …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۰۴ حلقه موج گه شکایت از گلی گه شکوه از خاری کنم من نه آن رندم که غیر از عاشقی کاری کنم هر زمان بی روی ماهی همدم آهی شوم هر نفس با یاد یاری ناله ی زاری کنم حلقه‌های موج بینم نقش گیسویی کشم …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۰۳ غزق تمنای توام در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم ؟ گر شکوه ای دارم ز دل، با یار صاحبدل کنم در پرده سوزم همچو گل، در سینه جوشم همچو مل من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم اول کنم …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۰۲ گوهر تابناک زبون خلق ز خلق نکوی خویشتنم چو غنچه تنگدل از رنگ و بوی خویشتنم به عیب من چه گشاید زبان طعنه حسود که با هزار زبان عیبجوی خویشتنم مرا به ساغر زرین مهر، حاجت نیست که تازه روی چو گل از سبوی …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۰۱ بی سرانجام مرغ خونین ترانه را مانم صید بی‌آب و دانه را مانم آتشینم، ولیک بی‌اثرم ناله‌ی عاشقانه را مانم نه سرانجامی و نه آرامی مرغ بی‌آشیانه را مانم هدف تیر فتنه‌ام همه عمر پای برجا، نشانه را مانم با کسم در زمانه الفت …

رهی معیری – غزلیات شماره ۱۰۰ سایه ی آرمیده لاله داغدیده را مانم کشت آفت رسیده را مانم دست تقدیر از تو دورم کرد گل از شاخ چیده را مانم نتوان برگرفتنم از خاک اشک از رخ چکیده را مانم پیش خوبانم اعتباری نیست جنس ارزان خریده را مانم برق …

رهی معیری – غزلیات شماره ۹۹ دریا دل دور از تو هر شب تا سحرگریان چو شمع محفلم تا خود چه باشد حاصلیاز گریه ی بی حاصلم ؟ چون سایه دور از روی تو، افتاده ام در کوی تو چشم امیدم سوی تو، وای از امید باطلم از بس که …

رهی معیری – غزلیات شماره ۹۸ سرا پا آتشم تا قیامت می دهد گرمی به دنیا آتشم آفتاب روشنم، نسبت مکن با آتشم شعله خیزد از دل بحر خروشان جای موج گر بگیرد یک نفس در هفت دریا آتشم چیست عالم؟ آتشی با آب و خاک آمیخته من نه از …

رهی معیری – غزلیات شماره ۹۷ ستاره بازیگر تا گریزان گشتی ای نیلوفری چشم از برم در غمت از لاغری چون سایه ی نیلوفرم تا گرفتی از حریفان جام سیمین، چون هلال چون شفق، خونابه ی دل می چکد از ساغرم خفته ام امشب ولی جای من دل سوخته صبحدم …

رهی معیری – غزلیات شماره ۹۶ گلبرگ خونین ز خون رنگین بود چون لاله دامانی که من دارم بود صد پاره همچون گل گریبانی که من دارم مپرس ای همنشین احوال زار من که چون زلقش پریشان گردی از حال پریشانی که من دارم سیه روزان فراوانند اما کی بود …

رهی معیری – غزلیات شماره ۹۵ نای خروشان چو نی به سینه خروشد دلی که من دارم به ناله گرم بود محفلی که من دارم بیا و اشک مرا چاره کن که همچو حباب به روی آب بود منزلی که من دارم دل من از نگه گرم او نپرهیزد ز …

رهی معیری – غزلیات شماره ۹۴ دل زاری که من دارم نداند رسم یاری، بی وفا یاری که من دارم به آزار دلم کوشد، د‌لازاری که من دارم و گر دل را به صد خواری، رهانم از گرفتاری دلازاری دگر جوید، دل زاری که من دارم به خاک من نیفتد …