ورود-ثبت نام

غزلیات سنایی غزنوی

در این بخش غزلیات سنایی غزنوی نوشته شده است

فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است.

برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :

 

الف : 

غزل شماره 1 : احسنت و زه ای نگار زیبا

غزل شماره 2 : جمالت کرد جانا هست ما را

غزل شماره 3 : بنده ی یک دل منم بند قبای تو را

غزل شماره 4 : باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را

غزل شماره 5 : باز تابی در ده آن زلفین عالم سوز را

غزل شماره 6 : می ده ای ساقی که می به درد عشق آمیز را

غزل شماره 7 : جاودان خدمت کنند آن چشم سحرآمیز را

غزل شماره 8 : انعم الله صباح ای پسرا

غزل شماره 9 : ساقیا می ده که جز می نشکند پرهیز را

غزل شماره 10 : در ده ای پسرا می مروق را

غزل شماره 11 : چند رنجانی نگارا این دل مشتاق را

غزل شماره 12 : مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را

غزل شماره 13 : ساقیا دل شد پر از تیمار پر کن جام را

غزل شماره 14 : ساقیا دانی که مخموریم در ده جام را

غزل شماره 15 : من کیم کاندیشه ی تو هم نفس باشد مرا

غزل شماره 16 : نیست بی دیدار تو در دل شکیبایی مرا

غزل شماره 17 : ای به بر کرده بی وفایی را

غزل شماره 18 : مرحبا مرحبا برای هلالا

غزل شماره 19 : ای همه خوبی در آغوش شما

غزل شماره 20 : ای ز عشقت روح را آزارها

غزل شماره 21 : از آن می خوردن عشقست دایم کار من هر شب

غزل شماره 22 : ما باز دگر باره برستیم ز غمها

ب : 

غزل شماره 23 : فریاد از آن دو چشمک جادوی دلفریب

غزل شماره 24 : از آن می خوردن عشقست دایم کار من هر شب

ت : 

غزل شماره 25 : ای لعبت صافی صفات ای خوشتر از آب حیات

غزل شماره 26 : دوش مرا عشق تو از جامه برانگیخت

غزل شماره 27 : این رنگ نگر که زلفش آمیخت

غزل شماره 28 : تا نقش خیال دوست با ماست

غزل شماره 29 : از عشق روی دوست حدیثی به دست ماست

غزل شماره 30 : ای مسلمانان مرا در عشق آن بت غیرتست

غزل شماره 31 : ماهرویا در جهان آوازه ی آواز توست

غزل شماره 32 : تا گل لعل روی بنمودست

غزل شماره 33 : این چه جمالست و ناز کز تو در ایام توست

غزل شماره 34 : تا هلاک عاشقان از طره ی شبرنگ توست

غزل شماره 35 : ماه شب گمرهان عارض زیبای توست

غزل شماره 36 : بر دوزخ هم کفر و هم ایمان تراست

غزل شماره 37 : تا بدیدم بتکده بی بت دلم آتشکدست

غزل شماره 38 : ای صنم در دلبری هم دست و هم دستان تراست

غزل شماره 39 : هر زمان از عشق جانانم وفایی دیگرست

غزل شماره 40 : راه عشق از روی عقل از بهر آن بس مشکلست

غزل شماره 41 : ای پر در گوش من ز چنگت

غزل شماره 42 : توبه ی من جزع و لعل و زلف و رخسارت شکست

غزل شماره 43 : زان چشم پر از خمار سرمست

غزل شماره 44 : دوست چنان باید کان منست

غزل شماره 45 : تا خیال آن بت قصاب در چشم منست

غزل شماره 46 : ای جان جهان کبر تو هر روز فزونست

غزل شماره 47 : ای پیک عاشقان گذری کن به بام دوست

غزل شماره 48 : دارم سر خاک پایت ای دوست

غزل شماره 49 : روی تو ای دلفروز گر نه چو ماهست

غزل شماره 50 : گر تو پنداری که جز تو غمگسارم نیست هست

غزل شماره 51 : گر تو پنداری تو را لطف خدایی نیست هست

غزل شماره 52 : کار تو پیوسته آزارست گویی نیست هست

غزل شماره 53 : ای ساقی می بیار پیوست

غزل شماره 54 : سبب عاشقان نه نیکوییست

غزل شماره 55 : نرگسین چشما به گرد نرگس تو تیر چیست

غزل شماره 56 : ماه رویا گرد آن رخ زلف چون زنجیر چیست

غزل شماره 57 : عشق بازیچه و حکایت نیست

غزل شماره 58 : ای پسر عشق را شکایت نیست

غزل شماره 59 : هر کرا درد بی نهایت نیست

غزل شماره 60 : چون درد عاشقی به جهان هیچ درد نیست

غزل شماره 61 : معشوقه از آن ظریفتر نیست

غزل شماره 62 : جام می پر کن که بی جام میم انجام نیست

غزل شماره 63 : جانا به جز از عشق تو دیگر هوسم نیست

غزل شماره 64 : عشق رخ تو بابت هر مختصری نیست

غزل شماره 65 : کار دل باز ای نگارینا ز بازی درگذشت

غزل شماره 66 : سرگران از چشم دلبر دوش چون بر ما گذشت

غزل شماره 67 : زینهار این یادگار از دست رفت

غزل شماره 68 : عشق ازین معشوقگان بی وفا دل برگرفت

غزل شماره 69 : هر آن روزی که باشم در خرابات

غزل شماره 70 : تا سوی خرابات شد آن شاه خرابات

غزل شماره 71 : چه خواهی کرد قرایی و طامات

غزل شماره 72 : نخواهم من طریق و راه طامات

غزل شماره 73 : گل به باغ آمده تقصیر چراست

غزل شماره 74 : ای مستان خیزید که هنگام صبوحست

غزل شماره 75 : رازی ز ازل در دل عشاق نهانست

غزل شماره 76 : راه فقرست ای برادر فاقه در وی رفتنست

غزل شماره 77 : دوش رفتم به سر کوی به نظاره ی دوست

غزل شماره 78 : اندر دل من عشق تو نور یقینست

غزل شماره 79 : شور در شهر فگند آن بت زنارپرست

غزل شماره 80 : در کوی ما که مسکن خوبان سعتریست

غزل شماره 81 : ای سنایی خواجگی در عشق جانان شرط نیست

غزل شماره 82 : هر که در راه عشق صادق نیست

غزل شماره 83 : ساقیا می ده که جز می عشق را پدرام نیست

غزل شماره 84 : در دل آن را که روشنایی نیست

غزل شماره 85 : دان و آگه باش اگر شرطی نباشد با منت

د : 

غزل شماره 86 : نگارینا دلم بردی خدایم بر تو داور باد

غزل شماره 87 : معشوق به سامان شد تا باد چنین باد

غزل شماره 88 : دوش يارم به بر خويش مرا بار نداد

غزل شماره 89 : روزی دل من مرا نشان داد

غزل شماره 90 : تا نگار من ز محفل پای در محمل نهاد

غزل شماره 91 : این نه زلفست آنکه او بر عارض رخشان نهاد

غزل شماره 92 : تا کی کنم از طره ی طرار تو فریاد

غزل شماره 93 : ایام چو من عاشق جانباز نیابد

غزل شماره 94 : مرا عشق نگارینم چو آتش در جگر بندد

غزل شماره 95 : کسی کاندر تو دل بندد همی بر خویشتن خندد

غزل شماره 96 : آنکس که ز عاشقی خبر دارد

غزل شماره 97 : دلم با عشق آن بت کار دارد

غزل شماره 98 : آن را که خدا از قلم لطف نگارد

غزل شماره 99 : با من بت من تیغ جفا آخته دارد

غزل شماره 100 : نور رخ تو قمر ندارد

غزل شماره 101 : آنی که چو تو گردش ایام ندارد

غزل شماره 102 : تا لب تو آنچه بهتر آن برد

غزل شماره 103 : منم که دل نکنم ساعتی ز مهر تو سرد

غزل شماره 104 : زلف پر تابت مرا در تاب کرد

غزل شماره 105 : عاشقی تا در دل ما راه کرد

غزل شماره 106 : سوال کرد دل من که دوست با تو چه کرد

غزل شماره 107 : روی خوبت نهان چه خواهی کرد

غزل شماره 108 : ناز را رویی بباید همچو ورد

غزل شماره 109 : ای کم شده وفای تو این نیز بگذرد

غزل شماره 110 : صحبت معشوق انتظار نیرزد

غزل شماره 111 : عشق آن معشوق خوش بر عقل و بر ادراک زد

غزل شماره 112 : خوبت آراست ای غلام ایزد

غزل شماره 113 : زهی مه رخ زهی زیبا بنامیزد بنامیزد

غزل شماره 114 : زهی چابک زهی شیرین بنامیزد بنامیزد

غزل شماره 115 : چه رنگهاست که آن شوخ دیده نامیزد

غزل شماره 116 : دگر گردی روا باشد دلم غمگین چرا باشد

غزل شماره 117 : معشوق که او چابک و چالاک نباشد

غزل شماره 118 : هر دل که قرین غم نباشد

غزل شماره 119 : در مهر ماه زهدم و دینم خراب شد

غزل شماره 120 : از دوست به هر جوری بیزار نباید شد

غزل شماره 121 : دل به تحفه هر که او در منزل جانان کشد

غزل شماره 122 : ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد

غزل شماره 123 : بر مه از عنبر همی معشوق من چنبر کند

غزل شماره 124 : گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند

غزل شماره 125 : وصال حالت اگر عاشقی حلال کند

غزل شماره 126 : مردمان دوستی چنین نکنند

غزل شماره 127 : گر سال عمر من به سر آید روا بود

غزل شماره 128 : آفرین بادا بر آن کس کو تو را در بر بود

غزل شماره 129 : چون دو زلفین تو کمند بود

غزل شماره 130 : عاشق و یار یار باید بود

غزل شماره 131 : هزار سال به امید تو توانم بود

غزل شماره 132 : روی او ماهست اگر بر ماه مشک افشان بود

غزل شماره 133 : از هر چه گمان بر دلم یار نه آن بود

غزل شماره 134 : نور تا کیست که آن پرده ی روی تو بود

غزل شماره 135 : با او دلم به مهر و مودت یگانه بود

غزل شماره 136 : هر کرا در دل خمار عشق و برنایی بود

غزل شماره 137 : هر زمان از عشقت ای دلبر دل من خون شود

غزل شماره 138 : ای یار بی تکلف ما را نبید باید

غزل شماره 139 : تو را باری چو من گر یار باید

غزل شماره 140 : تا رقم عاشقی در دلم آمد پدید

غزل شماره 141 : لشکر شب رفت و صبح اندر رسید

غزل شماره 142 : اقتدا بر عاشقان کن گر دلیلت هست درد

غزل شماره 143 : معشوق مرا ره قلندر زد

غزل شماره 144 : روزی بت من مست به بازار برآمد

غزل شماره 145 : هر که در کوی خرابات مرا بار دهد

غزل شماره 146 : دوش ما را در خراباتی شب معراج بود

غزل شماره 147 : هر که در عاشقی تمام بود

غزل شماره 148 : هر که در بند خویشتن نبود

غزل شماره 149 : هر کو به راه عاشقی اندر فنا شود

غزل شماره 150 : هر کو به خرابات مرا راه نماید

غزل شماره 151 : جمع خراباتیان سوز نفس کم کنید

غزل شماره 152 : میر خوبان را کنون منشور خوبی در رسید

غزل شماره 153 : بیهوده چه شینید اگر مرد مصافید

غزل شماره 154 : عاشق مشوید اگر توانید

ر : 

غزل شماره 155 : هر که او معشوق دارد گو چو من عیار دار

غزل شماره 156 : ای من غلام عشق که روزی هزار بار

غزل شماره 157 : جانا ز غم عشق تو من زارم من زار

غزل شماره 158 : ما را مدار خوار که ما عاشقیم و زار

غزل شماره 159 : زهی حسن و زهی عشق و زهی نور و زهی نار

غزل شماره 160 : ای سنایی خیز و در ده آن شراب بی خمار

غزل شماره 161 : زینهار ای یار گلرخ زینهار

غزل شماره 162 : ای نهاده بر گل از مشک سیه پیچان دو مار

غزل شماره 163 : هر کرا در دل بود بازار یار

غزل شماره 164 : چون رخ به سراب آری ای مه به شراب اندر

غزل شماره 165 : ماهی که ز رخسارش فتنه ست به چین اندر

غزل شماره 166 : غریبیم چون حسنت ای خوش پسر

غزل شماره 167 : تا کی از ناموس هیهات ای پسر

غزل شماره 168 : راحتی جان را به گفتار ای پسر

غزل شماره 169 : صبح پیروزی برآمد زود برخیز ای پسر

غزل شماره 170 : حلقه ی زلف تو در گوش ای پسر

غزل شماره 171 : باز در دام بلای تو فتادیم ای پسر

غزل شماره 172 : ماه مجلس خوانمت یا سرو بستان ای پسر

غزل شماره 173 : من تو را ام حلقه در گوش ای پسر

غزل شماره 174 : چون سخنگویی از آن لب لطف باری ای پسر

غزل شماره 175 : زلف چون زنجیر و چون قیر ای پسر

غزل شماره 176 : همواره جفا کردن تا کی بود ای دلبر

غزل شماره 177 : ای سنایی کفر و دین در عاشقی یکسان شمر

غزل شماره 178 : ای یوسف حسن وکشی خورشید خوی خوش سیر

غزل شماره 179 : ساقیا می ده و نمی کم گیر

غزل شماره 180 : هر زمان چنگ بر کنار مگیر

ز : 

غزل شماره 181 : سکوت معنویان را بیا و کار بساز

غزل شماره 182 : با تابش زلف و رخت ای ماه دلفروز

غزل شماره 183 : تا جایزی همی نشناسی ز لایجوز

س : 

غزل شماره 184 : دلبر من عین کمالست و بس

غزل شماره 185 : چون تو نمودی جمال عشق بتان شد هوس

غزل شماره 186 : ای من غریب کوی تو از کوی تو بر من عسس

غزل شماره 187 : ای من غلام روی تو تا در تنم باشد نفس

ش : 

غزل شماره 188 : ای ز ما سیر آمده بدرود باش

غزل شماره 189 : ای ز خوبی مست هان هشیار باش

غزل شماره 190 : ای سنایی دل بدادی در پی دلدار باش

غزل شماره 191 : ای دل اندر نیستی چون دم زنی خمار باش

غزل شماره 192 : ای پسر میخواره و قلاش باش

غزل شماره 193 : بامدادان شاه خود را دیده ام بر مرکبش

غزل شماره 194 : ای سنایی جان ده و در بند کام دل مباش

غزل شماره 195 : ای جهان افروز دلبر ای بت خورشید فش

غزل شماره 196 : دلم برد آن دلارامی که در چاه زنخدانش

غزل شماره 197 : برخیز و برو باده بیار ای پسر خوش

غزل شماره 198 : الا ای دلربای خوش بیا کامد بهاری خوش

غزل شماره 199 : بر من از عشقت شبیخون بود دوش

غزل شماره 200 : چه رسمست آن نهادن زلف بر دوش

غزل شماره 201 : از فلک در تاب بودم دی و دوش

غزل شماره 202 : در عشق تو ای نگار خاموش

غزل شماره 203 : دوش تا روز من از عشق تو بودم به خروش

غزل شماره 204 :  ز جزع و لعلت ای سیمین بناگوش

غزل شماره 205 : چون نهی زلف تافته بر گوش

غزل شماره 206 : ای جور گرفته مذهب و کیش

غزل شماره 207 : آن کژدم زلف تو که زد بر دل من نیش

غزل شماره 208 : ای زلف تو تکیه کرده بر گوش

غزل شماره 209 : ای بس قدح درد که کردست دلم نوش

ط : 

غزل شماره 210 : تا به بستانم نشاندی بر بساط انبساط

ق : 

غزل شماره 211 : ای زلف تو بند و دام عاشق

غزل شماره 212 : خویشتن داری کنید ای عاشقان با درد عشق

غزل شماره 213 : تا دل من صید شد در دام عشق

غزل شماره 214 : از حل و از حرام گذشتست کام عشق

غزل شماره 215 : تا جهان باشد نخواهم در جهان هجران عشق

ک : 

غزل شماره 216 : من کیستم ای نگار چالاک

غزل شماره 217 : ای بلبل وصل تو طربناک

ل : 

غزل شماره 218 : در زلف تو دادند نگارا خبر دل

غزل شماره 219 : چاک زد جان پدر دست صبا دامن گل

م : 

غزل شماره 220 : ای ساقی خیز و پر کن آن جام

غزل شماره 221 : هر شب نماز شام بود شادیم تمام

غزل شماره 222 : بس که من دل را به دام عشق خوبان بسته ام

غزل شماره 223 : دلبرا تا نامه ی عزل از وصالت خوانده ام

غزل شماره 224 : برندارم دل ز مهرت دلبرا تا زنده ام

غزل شماره 225 : صنما تا بزیم بنده ی دیدار توام

غزل شماره 226 : بسته ی یار قلندر مانده ام

غزل شماره 227 : تا بر آن روی چو ماه آموختم

غزل شماره 228 : از همت عشق بافتوحم

غزل شماره 229 : دگر بار ای مسلمانان به قلاشی درافتادم

غزل شماره 230 : تا من به تو ای بت اقتدی کردم

غزل شماره 231 : دستی که به عهد دوست دادیم

غزل شماره 232 : ما عاشق همت بلندیم

غزل شماره 233 : خیز تا ما یک قدم بر فرق این عالم زنیم

غزل شماره 234 : خیز تا بر یاد عشق خوبرویان می زنیم

غزل شماره 235 : پسرا خیز تا صبوح کنیم

غزل شماره 236 : خیز تا در صف عقل و عافیت جولان کنیم

غزل شماره 237 : گفتم از عشقش مگر بگریختم

غزل شماره 238 : الا ای ساقی دلبر مدار از می تهی دستم

غزل شماره 239 : من نصیب خویش دوش از عمر خود برداشتم

غزل شماره 240 : تو را دل دادم ای دلبر شبت خوش باد من رفتم

غزل شماره 241 : تا به رخسار تو نگه کردم

غزل شماره 242 : به دردم به دردم که اندیشه دارم

غزل شماره 243 : ای یار سر مهر و مراعات تو دارم

غزل شماره 244 : روزی که رخ خوب تو در پیش ندارم

غزل شماره 245 : الحق نه دروغ سخت زارم

غزل شماره 246 : می ده پسرا که در خمارم

غزل شماره 247 : چو آمد روی بر رویم که باشم من که من باشم

غزل شماره 248 : فراق آمد کنون از وصل برخوردار چون باشم

غزل شماره 249 : روا داری که بی روی تو باشم

غزل شماره 250 : من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم

غزل شماره 251 : چو دانستم که گردنده ست عالم

غزل شماره 252 : ای چهره ی تو چراغ عالم

غزل شماره 253 : در راه عشق ای عاشقان خواهی شفا خواهی الم

غزل شماره 254 : مسلم کن دل از هستی مسلم

غزل شماره 255 : ای ناگزران عقل و جانم

غزل شماره 256 : ای دیدن تو حیات جانم

غزل شماره 257 : آمد بر من جهان و جانم

غزل شماره 258 : به صفت گر چه نقش بی جانم

غزل شماره 259 : تا شیفته ی عارض گلرنگ فلانم

غزل شماره 260 : هر گه که به تو در نگرم خیره بمانم

غزل شماره 261 : از عشق ندانم که کیم یا به که مانم

غزل شماره 262 : دگر بار ای مسلمانان ستمگر گشت جانانم

غزل شماره 263 : بی تو یک روز بود نتوانم

غزل شماره 264 : روزی من آخر این دل و جان را خطر کنم

غزل شماره 265 : ای مسلمانان ندانم چاره ی دل چون کنم

غزل شماره 266 : بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم

غزل شماره 267 : تا کی ز تو من عذاب بینم

غزل شماره 268 : بی صحبت تو جهان نخواهم

غزل شماره 269 : ای دو زلفت دراز و بالا هم

غزل شماره 270 : ای به رخسار کفر و ایمان هم

غزل شماره 271 : لبیک زنان عشق ماییم

غزل شماره 272 : خورشید تویی و ذره ماییم

غزل شماره 273 : ما را میفگنید که ما اوفتاده ایم

غزل شماره 274 : دلبرا ما دل به چنگال بلا بسپرده ایم

غزل شماره 275 : از پی تو ز عدم ما به جهان آمده ایم

غزل شماره 276 : ما کلاه خواجگی اکنون ز سر بنهاده ایم

غزل شماره 277 : تا ما به سر کوی تو آرام گرفتیم

غزل شماره 278 : چشم روشن بادمان کز خود رهایی یافتیم

غزل شماره 279 : رو رو که دل از مهر تو بد عهد گسستیم

غزل شماره 280 : سر بر خط عاشقی نهادیم

غزل شماره 281 : ما فوطه و فوطه پوش دیدیم

غزل شماره 282 : نه سیم نه دل نه یار داریم

غزل شماره 283 : آمد گه آنکه ساغر آریم

غزل شماره 284 : ما عاشق روی آن نگاریم

غزل شماره 285 : خیز تا می خوریم و غم نخوریم

غزل شماره 286 : خیز تا دامن ز چرخ هفتمین برتر کشیم

غزل شماره 287 : ما قد تو را بنده تر از سرو روانیم

غزل شماره 288 : گر چه از جمع بی نیازانیم

غزل شماره 289 : ما همه راه لب آن دلبر یغما زنیم

غزل شماره 290 : او چنان داند که ما در عشق او کمتر زنیم

ن : 

غزل شماره 291 : باز ماندم در بلایی الغیاث ای دوستان

غزل شماره 292 : سنایی را یکی برهان ز ننگ و نام جان ای جان

غزل شماره 293 : مرا عشقت بنامیزد بدانسان پرورید ای جان

غزل شماره 294 : تماشا را یکی بخرام در بستان جان ای جان

غزل شماره 295 : جانا نخست ما را مرد مدام گردان

غزل شماره 296 : ای وصل تو دستگیر مهجوران

غزل شماره 297 : عاشقی گر خواهد از دیدار معشوقی نشان

غزل شماره 298 : چون در معشوق کوبی حلقه عاشق وار زن

غزل شماره 299 : چنگ در فتراک عشق هیچ بت رویی مزن

غزل شماره 300 : جام را نام ای سنایی گنج کن

غزل شماره 301 : ساقیا مستان خواب آلوده را بیدار کن

غزل شماره 302 : خانه ی طاعات عمارت مکن

غزل شماره 303 : قومی که به افلاس گراید دل ایشان

غزل شماره 304 : جوانی کردم اندر کار جانان

غزل شماره 305 : ز دست مکر وز دستان جانان

غزل شماره 306 : همه جانست سر تا پای جانان

غزل شماره 307 : تخم بد کردن نباید کاشتن

غزل شماره 308 : نی‌ نی به ازین باید با دوست وفا کردن

غزل شماره 309 : چیست آن زلف بر آن روی پریشان کردن

غزل شماره 310 : جانا ز لب آموز کنون بنده خریدن

غزل شماره 311 : ای به راه عشق خوبان گام بر میخواره زن

غزل شماره 312 : ای سنایی در ره ایمان قدم هشیار زن

غزل شماره 313 : ای برادر در ره معنی قدم هشیار زن

غزل شماره 314 : ای هوایی یار یک ره تو هوای یار زن

غزل شماره 315 : گر رهی خواهی زدن بر پرده ی عشاق زن

غزل شماره 316 : عاشقا قفل تجرد بر در آمال زن

غزل شماره 317 : خیز ای بت و در کوی خرابی قدمی زن

غزل شماره 318 : ای رخ تو بهار و گلشن من

غزل شماره 319 : ای نگار دلبر زیبای من

غزل شماره 320 : گر کار به جز مستی اسکندرمی من

غزل شماره 321 : ای دوست ره جفا رها کن

غزل شماره 322 : ایا معمار دین اول دل و دین را عمارت کن

غزل شماره 323 : این که فرمودت که رو با عاشقان بیداد کن

غزل شماره 324 : ای باد به کوی او گذر کن

غزل شماره 325 : غلاما خیز و ساقی را خبر کن

غزل شماره 326 : غریب و عاشقم بر من نظر کن

غزل شماره 327 : بند ترکش یک زمان ای ترک زیبا باز کن

غزل شماره 328 : ساقیا برخیز و می در جام کن

غزل شماره 329 : ای شوخ دیده اسب جفا بیش زین مکن

غزل شماره 330 : جانا دل دشمنان حزین کن

غزل شماره 331 : چشمکان پیش من پر آب مکن

غزل شماره 332 : مکن آن زلف را چو دال مکن

غزل شماره 333 : ای دل ار مولای عشقی یاد سلطانی مکن

غزل شماره 334 : جانا اگر چه یار دگر می کنی مکن

غزل شماره 335 : ای نموده عاشقی بر زلف و چاک پیرهن

غزل شماره 336 : صبر کم گشت و عشق روز افزون

غزل شماره 337 : ای ماه ماهان چند ازین ای شاه شاهان چند ازین

غزل شماره 338 : ای چون تو ندیده جم آخر چه جمالست این

غزل شماره 339 : ای رشک رخ حورا آخر چه جمالست این

غزل شماره 340 : خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین

غزل شماره 341 : خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین

غزل شماره 342 : جاوید زی ای تو جان شیرین

غزل شماره 343 : اسب را باز کشیدی در زین

غزل شماره 344 : ای لعبت مشکین کله بگشای گوی از آن کله

غزل شماره 345 : چون سخن زان زلف و رخ گویی مگو از کفر و دین

و : 

غزل شماره 346 : گر نشد عاشق دو زلف یار بر رخسار او

غزل شماره 347 : ای جهانی پر از حکایت تو

غزل شماره 348 : ای شکسته رونق بازار جان بازار تو

غزل شماره 349 : ای همه انصاف‌جویان بنده ی بیداد تو

غزل شماره 350 : خنده گریند همی لاف زنان بر در تو

غزل شماره 351 : حلقه ی ارواح بینم گرد حلقه ی گوش تو

غزل شماره 352 : ای شادی و غم ز صلح و جنگ تو

غزل شماره 353 : ای مونس جان من خیال تو

غزل شماره 354 : ای دریغا گر رسیدی دی به من پیغام تو

غزل شماره 355 : موی چون کافور دارم از سر زلفین تو

غزل شماره 356 : تا کی از عشوه و بهانه ی تو

غزل شماره 357 : عاشقم بر لعل شکرخای تو

غزل شماره 358 : باز افتادیم در سودای تو

غزل شماره 359 : ای گشته ز تابش صفای تو

غزل شماره 360 : ای کعبه ی من در سرای تو

غزل شماره 361 : تا بدیدم زلف عنبرسای تو

غزل شماره 362 : ای ببرده آب آتش روی تو

غزل شماره 363 : باد عنبر برد خاک کوی تو

غزل شماره 364 : گر خسته دل همی نپسندی بیار رو

غزل شماره 365 : ای خواب ز چشم من برون شو

ه : 

غزل شماره 366 : خه خه ای جان علیک عین الله

غزل شماره 367 : ای قوم مرا رنجه مدارید علی الله

غزل شماره 368 : ای ز آب زندگانی آتشی افروخته

غزل شماره 369 : ای دل اندر بیم جان از بهر دل بگداخته

غزل شماره 370 : من نه ارزیزم ز کان انگیخته

غزل شماره 371 : ای نقاب از روی ماه آویخته

غزل شماره 372 : بردیَم باز از مسلمانی زهی کافر بچه

غزل شماره 373 : آن جام لبالب کن و بردار مرا ده

غزل شماره 374 : ساقیا مستان خواب آلوده را آواز ده

غزل شماره 375 : ای من مه نو به روی تو دیده

غزل شماره 376 : ای مِهر تو بر سینه ی من مُهر نهاده

غزل شماره 377 : ای سنایی خیز و بشکن زود قفل میکده

غزل شماره 378 : زهی سروی که از شرمت همه خوبان سرافگنده

غزل شماره 379 : از عشق آن دو نرجس وز مهر آن دو لاله

غزل شماره 380 : دی ناگه از نگارم اندر رسید نامه

غزل شماره 381 : پر کن صنما هلاقنینه

غزل شماره 382 : جان جز پیش خود چمانه منه

ی : 

غزل شماره 383 : گر بگویی عاشقی با ما هم از یک خانه ای

غزل شماره 384 : سینه مکن گر چه سمن سینه ای

غزل شماره 385 : عقل و جانم برد شوخی آفتی عیاره ای

غزل شماره 386 : این چه رنگست برین گونه که آمیخته ای

غزل شماره 387 : ای جان و جهان من کجایی

غزل شماره 388 : جانا نگویی آخر ما را که تو کجایی

غزل شماره 389 : ای کرده دلم سوخته ی درد جدایی

غزل شماره 390 : از ماه رخی نوش لبی شوخ بلایی

غزل شماره 391 : ای لعل تو را هر دم دعوی خدایی

غزل شماره 392 : ای پیشه ی تو جفانمایی

غزل شماره 393 : ای یوسف ایام ز عشق تو سنایی

غزل شماره 394 : آخر شرمی بدار چند ازین بدخویی

غزل شماره 395 : بتا پای این ره نداری چه پویی

غزل شماره 396 : کودکی داشتم خراباتی

غزل شماره 397 : ای آنکه به دو لب سبب آب حیاتی

غزل شماره 398 : باز این چه عیاری را شب پوش نهادستی

غزل شماره 399 : تا مسند کفر اندر اسلام نهادستی

غزل شماره 400 : اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی

غزل شماره 401 : دلا تا کی سر گفتار داری

غزل شماره 402 : آن دلبر عیار من ار یار منستی

غزل شماره 403 : یار اگر در کار من بیمار ازین به داشتی

غزل شماره 404 : صنما آن خط مشکین که فراز آوردی

غزل شماره 405 : ای راه تو را دلیل دردی

غزل شماره 406 : تا معتکف راه خرابات نگردی

غزل شماره 407 : زان خط که تو بر عارض گلنار کشیدی

غزل شماره 408 : زهی پیمان شکن دلبر نکوپیمان به سر بردی

غزل شماره 409 : دلم بردی و جان بر کار داری

غزل شماره 410 : روی چو ماه داری زلف سیاه داری

غزل شماره 411 : ای آنکه رخ چو ماه داری

غزل شماره 412 : انصاف بده که نیک یاری

غزل شماره 413 : در ره روش عشق چه میری چه اسیری

غزل شماره 414 : عشق و شراب و یار و خرابات و کافری

غزل شماره 415 : نگویی تا به گلبن بر چه غلغل دارد آن قمری

غزل شماره 416 : چرا ز روی لطافت بدین غریب نسازی

غزل شماره 417 : ای گل آبدار نوروزی

غزل شماره 418 : ای سنایی چو تو در بند دل و جان باشی

غزل شماره 419 : لولو خوشاب من از چنگ شد یکبارگی

غزل شماره 420 : به درگاه عشقت چه نامی چه ننگی

غزل شماره 421 : الا ای لعبت ساقی ز می پر کن مرا جامی

غزل شماره 422 : ای پسر گر نه ز عشقت دست بر سر دارمی

غزل شماره 423 : تا به گرد روی آن شیرین پسر گردم همی

غزل شماره 424 : ای چشم و چراغ آن جهانی

غزل شماره 425 : ای زبده ی راز آسمانی

غزل شماره 426 : تو آفت عقل و جان و دینی

غزل شماره 427 : گاه آن آمد بتا کاندر خرابی دم زنی

غزل شماره 428 : دلم بربود شیرینی نگاری سرو سیمینی

غزل شماره 429 : الا ای نقش کشمیری الا ای حور خرگاهی

غزل شماره 430 : عاشق نشوی اگر توانی

غزل شماره 431 : ربی و ربک الله ای ماه تو چه ماهی

غزل شماره 432 : برخی رویتان من ای رویتان چو ماهی

غزل شماره 433 : صنما چبود اگر بوسگکی وام دهی

غزل شماره 434 : گفتی که نخواهیم تو را گر بت چینی

غزل شماره 435 : صبحدمان مست برآمد ز کوی

 

پایان اشعار این بخش

 

نویسندگان :

نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *