در این بخش غزلیات سنایی غزنوی نوشته شده است
فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : احسنت و زه ای نگار زیبا
غزل شماره 2 : جمالت کرد جانا هست ما را
غزل شماره 3 : بنده ی یک دل منم بند قبای تو را
غزل شماره 4 : باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را
غزل شماره 5 : باز تابی در ده آن زلفین عالم سوز را
غزل شماره 6 : می ده ای ساقی که می به درد عشق آمیز را
غزل شماره 7 : جاودان خدمت کنند آن چشم سحرآمیز را
غزل شماره 8 : انعم الله صباح ای پسرا
غزل شماره 9 : ساقیا می ده که جز می نشکند پرهیز را
غزل شماره 10 : در ده ای پسرا می مروق را
غزل شماره 11 : چند رنجانی نگارا این دل مشتاق را
غزل شماره 12 : مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را
غزل شماره 13 : ساقیا دل شد پر از تیمار پر کن جام را
غزل شماره 14 : ساقیا دانی که مخموریم در ده جام را
غزل شماره 15 : من کیم کاندیشه ی تو هم نفس باشد مرا
غزل شماره 16 : نیست بی دیدار تو در دل شکیبایی مرا
غزل شماره 17 : ای به بر کرده بی وفایی را
غزل شماره 18 : مرحبا مرحبا برای هلالا
غزل شماره 19 : ای همه خوبی در آغوش شما
غزل شماره 20 : ای ز عشقت روح را آزارها
غزل شماره 21 : از آن می خوردن عشقست دایم کار من هر شب
غزل شماره 22 : ما باز دگر باره برستیم ز غمها
ب :
غزل شماره 23 : فریاد از آن دو چشمک جادوی دلفریب
غزل شماره 24 : از آن می خوردن عشقست دایم کار من هر شب
ت :
غزل شماره 25 : ای لعبت صافی صفات ای خوشتر از آب حیات
غزل شماره 26 : دوش مرا عشق تو از جامه برانگیخت
غزل شماره 27 : این رنگ نگر که زلفش آمیخت
غزل شماره 28 : تا نقش خیال دوست با ماست
غزل شماره 29 : از عشق روی دوست حدیثی به دست ماست
غزل شماره 30 : ای مسلمانان مرا در عشق آن بت غیرتست
غزل شماره 31 : ماهرویا در جهان آوازه ی آواز توست
غزل شماره 32 : تا گل لعل روی بنمودست
غزل شماره 33 : این چه جمالست و ناز کز تو در ایام توست
غزل شماره 34 : تا هلاک عاشقان از طره ی شبرنگ توست
غزل شماره 35 : ماه شب گمرهان عارض زیبای توست
غزل شماره 36 : بر دوزخ هم کفر و هم ایمان تراست
غزل شماره 37 : تا بدیدم بتکده بی بت دلم آتشکدست
غزل شماره 38 : ای صنم در دلبری هم دست و هم دستان تراست
غزل شماره 39 : هر زمان از عشق جانانم وفایی دیگرست
غزل شماره 40 : راه عشق از روی عقل از بهر آن بس مشکلست
غزل شماره 41 : ای پر در گوش من ز چنگت
غزل شماره 42 : توبه ی من جزع و لعل و زلف و رخسارت شکست
غزل شماره 43 : زان چشم پر از خمار سرمست
غزل شماره 44 : دوست چنان باید کان منست
غزل شماره 45 : تا خیال آن بت قصاب در چشم منست
غزل شماره 46 : ای جان جهان کبر تو هر روز فزونست
غزل شماره 47 : ای پیک عاشقان گذری کن به بام دوست
غزل شماره 48 : دارم سر خاک پایت ای دوست
غزل شماره 49 : روی تو ای دلفروز گر نه چو ماهست
غزل شماره 50 : گر تو پنداری که جز تو غمگسارم نیست هست
غزل شماره 51 : گر تو پنداری تو را لطف خدایی نیست هست
غزل شماره 52 : کار تو پیوسته آزارست گویی نیست هست
غزل شماره 53 : ای ساقی می بیار پیوست
غزل شماره 54 : سبب عاشقان نه نیکوییست
غزل شماره 55 : نرگسین چشما به گرد نرگس تو تیر چیست
غزل شماره 56 : ماه رویا گرد آن رخ زلف چون زنجیر چیست
غزل شماره 57 : عشق بازیچه و حکایت نیست
غزل شماره 58 : ای پسر عشق را شکایت نیست
غزل شماره 59 : هر کرا درد بی نهایت نیست
غزل شماره 60 : چون درد عاشقی به جهان هیچ درد نیست
غزل شماره 61 : معشوقه از آن ظریفتر نیست
غزل شماره 62 : جام می پر کن که بی جام میم انجام نیست
غزل شماره 63 : جانا به جز از عشق تو دیگر هوسم نیست
غزل شماره 64 : عشق رخ تو بابت هر مختصری نیست
غزل شماره 65 : کار دل باز ای نگارینا ز بازی درگذشت
غزل شماره 66 : سرگران از چشم دلبر دوش چون بر ما گذشت
غزل شماره 67 : زینهار این یادگار از دست رفت
غزل شماره 68 : عشق ازین معشوقگان بی وفا دل برگرفت
غزل شماره 69 : هر آن روزی که باشم در خرابات
غزل شماره 70 : تا سوی خرابات شد آن شاه خرابات
غزل شماره 71 : چه خواهی کرد قرایی و طامات
غزل شماره 72 : نخواهم من طریق و راه طامات
غزل شماره 73 : گل به باغ آمده تقصیر چراست
غزل شماره 74 : ای مستان خیزید که هنگام صبوحست
غزل شماره 75 : رازی ز ازل در دل عشاق نهانست
غزل شماره 76 : راه فقرست ای برادر فاقه در وی رفتنست
غزل شماره 77 : دوش رفتم به سر کوی به نظاره ی دوست
غزل شماره 78 : اندر دل من عشق تو نور یقینست
غزل شماره 79 : شور در شهر فگند آن بت زنارپرست
غزل شماره 80 : در کوی ما که مسکن خوبان سعتریست
غزل شماره 81 : ای سنایی خواجگی در عشق جانان شرط نیست
غزل شماره 82 : هر که در راه عشق صادق نیست
غزل شماره 83 : ساقیا می ده که جز می عشق را پدرام نیست
غزل شماره 84 : در دل آن را که روشنایی نیست
غزل شماره 85 : دان و آگه باش اگر شرطی نباشد با منت
د :
غزل شماره 86 : نگارینا دلم بردی خدایم بر تو داور باد
غزل شماره 87 : معشوق به سامان شد تا باد چنین باد
غزل شماره 88 : دوش يارم به بر خويش مرا بار نداد
غزل شماره 89 : روزی دل من مرا نشان داد
غزل شماره 90 : تا نگار من ز محفل پای در محمل نهاد
غزل شماره 91 : این نه زلفست آنکه او بر عارض رخشان نهاد
غزل شماره 92 : تا کی کنم از طره ی طرار تو فریاد
غزل شماره 93 : ایام چو من عاشق جانباز نیابد
غزل شماره 94 : مرا عشق نگارینم چو آتش در جگر بندد
غزل شماره 95 : کسی کاندر تو دل بندد همی بر خویشتن خندد
غزل شماره 96 : آنکس که ز عاشقی خبر دارد
غزل شماره 97 : دلم با عشق آن بت کار دارد
غزل شماره 98 : آن را که خدا از قلم لطف نگارد
غزل شماره 99 : با من بت من تیغ جفا آخته دارد
غزل شماره 100 : نور رخ تو قمر ندارد
غزل شماره 101 : آنی که چو تو گردش ایام ندارد
غزل شماره 102 : تا لب تو آنچه بهتر آن برد
غزل شماره 103 : منم که دل نکنم ساعتی ز مهر تو سرد
غزل شماره 104 : زلف پر تابت مرا در تاب کرد
غزل شماره 105 : عاشقی تا در دل ما راه کرد
غزل شماره 106 : سوال کرد دل من که دوست با تو چه کرد
غزل شماره 107 : روی خوبت نهان چه خواهی کرد
غزل شماره 108 : ناز را رویی بباید همچو ورد
غزل شماره 109 : ای کم شده وفای تو این نیز بگذرد
غزل شماره 110 : صحبت معشوق انتظار نیرزد
غزل شماره 111 : عشق آن معشوق خوش بر عقل و بر ادراک زد
غزل شماره 112 : خوبت آراست ای غلام ایزد
غزل شماره 113 : زهی مه رخ زهی زیبا بنامیزد بنامیزد
غزل شماره 114 : زهی چابک زهی شیرین بنامیزد بنامیزد
غزل شماره 115 : چه رنگهاست که آن شوخ دیده نامیزد
غزل شماره 116 : دگر گردی روا باشد دلم غمگین چرا باشد
غزل شماره 117 : معشوق که او چابک و چالاک نباشد
غزل شماره 118 : هر دل که قرین غم نباشد
غزل شماره 119 : در مهر ماه زهدم و دینم خراب شد
غزل شماره 120 : از دوست به هر جوری بیزار نباید شد
غزل شماره 121 : دل به تحفه هر که او در منزل جانان کشد
غزل شماره 122 : ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد
غزل شماره 123 : بر مه از عنبر همی معشوق من چنبر کند
غزل شماره 124 : گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند
غزل شماره 125 : وصال حالت اگر عاشقی حلال کند
غزل شماره 126 : مردمان دوستی چنین نکنند
غزل شماره 127 : گر سال عمر من به سر آید روا بود
غزل شماره 128 : آفرین بادا بر آن کس کو تو را در بر بود
غزل شماره 129 : چون دو زلفین تو کمند بود
غزل شماره 130 : عاشق و یار یار باید بود
غزل شماره 131 : هزار سال به امید تو توانم بود
غزل شماره 132 : روی او ماهست اگر بر ماه مشک افشان بود
غزل شماره 133 : از هر چه گمان بر دلم یار نه آن بود
غزل شماره 134 : نور تا کیست که آن پرده ی روی تو بود
غزل شماره 135 : با او دلم به مهر و مودت یگانه بود
غزل شماره 136 : هر کرا در دل خمار عشق و برنایی بود
غزل شماره 137 : هر زمان از عشقت ای دلبر دل من خون شود
غزل شماره 138 : ای یار بی تکلف ما را نبید باید
غزل شماره 139 : تو را باری چو من گر یار باید
غزل شماره 140 : تا رقم عاشقی در دلم آمد پدید
غزل شماره 141 : لشکر شب رفت و صبح اندر رسید
غزل شماره 142 : اقتدا بر عاشقان کن گر دلیلت هست درد
غزل شماره 143 : معشوق مرا ره قلندر زد
غزل شماره 144 : روزی بت من مست به بازار برآمد
غزل شماره 145 : هر که در کوی خرابات مرا بار دهد
غزل شماره 146 : دوش ما را در خراباتی شب معراج بود
غزل شماره 147 : هر که در عاشقی تمام بود
غزل شماره 148 : هر که در بند خویشتن نبود
غزل شماره 149 : هر کو به راه عاشقی اندر فنا شود
غزل شماره 150 : هر کو به خرابات مرا راه نماید
غزل شماره 151 : جمع خراباتیان سوز نفس کم کنید
غزل شماره 152 : میر خوبان را کنون منشور خوبی در رسید
غزل شماره 153 : بیهوده چه شینید اگر مرد مصافید
غزل شماره 154 : عاشق مشوید اگر توانید
ر :
غزل شماره 155 : هر که او معشوق دارد گو چو من عیار دار
غزل شماره 156 : ای من غلام عشق که روزی هزار بار
غزل شماره 157 : جانا ز غم عشق تو من زارم من زار
غزل شماره 158 : ما را مدار خوار که ما عاشقیم و زار
غزل شماره 159 : زهی حسن و زهی عشق و زهی نور و زهی نار
غزل شماره 160 : ای سنایی خیز و در ده آن شراب بی خمار
غزل شماره 161 : زینهار ای یار گلرخ زینهار
غزل شماره 162 : ای نهاده بر گل از مشک سیه پیچان دو مار
غزل شماره 163 : هر کرا در دل بود بازار یار
غزل شماره 164 : چون رخ به سراب آری ای مه به شراب اندر
غزل شماره 165 : ماهی که ز رخسارش فتنه ست به چین اندر
غزل شماره 166 : غریبیم چون حسنت ای خوش پسر
غزل شماره 167 : تا کی از ناموس هیهات ای پسر
غزل شماره 168 : راحتی جان را به گفتار ای پسر
غزل شماره 169 : صبح پیروزی برآمد زود برخیز ای پسر
غزل شماره 170 : حلقه ی زلف تو در گوش ای پسر
غزل شماره 171 : باز در دام بلای تو فتادیم ای پسر
غزل شماره 172 : ماه مجلس خوانمت یا سرو بستان ای پسر
غزل شماره 173 : من تو را ام حلقه در گوش ای پسر
غزل شماره 174 : چون سخنگویی از آن لب لطف باری ای پسر
غزل شماره 175 : زلف چون زنجیر و چون قیر ای پسر
غزل شماره 176 : همواره جفا کردن تا کی بود ای دلبر
غزل شماره 177 : ای سنایی کفر و دین در عاشقی یکسان شمر
غزل شماره 178 : ای یوسف حسن وکشی خورشید خوی خوش سیر
غزل شماره 179 : ساقیا می ده و نمی کم گیر
غزل شماره 180 : هر زمان چنگ بر کنار مگیر
ز :
غزل شماره 181 : سکوت معنویان را بیا و کار بساز
غزل شماره 182 : با تابش زلف و رخت ای ماه دلفروز
غزل شماره 183 : تا جایزی همی نشناسی ز لایجوز
س :
غزل شماره 184 : دلبر من عین کمالست و بس
غزل شماره 185 : چون تو نمودی جمال عشق بتان شد هوس
غزل شماره 186 : ای من غریب کوی تو از کوی تو بر من عسس
غزل شماره 187 : ای من غلام روی تو تا در تنم باشد نفس
ش :
غزل شماره 188 : ای ز ما سیر آمده بدرود باش
غزل شماره 189 : ای ز خوبی مست هان هشیار باش
غزل شماره 190 : ای سنایی دل بدادی در پی دلدار باش
غزل شماره 191 : ای دل اندر نیستی چون دم زنی خمار باش
غزل شماره 192 : ای پسر میخواره و قلاش باش
غزل شماره 193 : بامدادان شاه خود را دیده ام بر مرکبش
غزل شماره 194 : ای سنایی جان ده و در بند کام دل مباش
غزل شماره 195 : ای جهان افروز دلبر ای بت خورشید فش
غزل شماره 196 : دلم برد آن دلارامی که در چاه زنخدانش
غزل شماره 197 : برخیز و برو باده بیار ای پسر خوش
غزل شماره 198 : الا ای دلربای خوش بیا کامد بهاری خوش
غزل شماره 199 : بر من از عشقت شبیخون بود دوش
غزل شماره 200 : چه رسمست آن نهادن زلف بر دوش
غزل شماره 201 : از فلک در تاب بودم دی و دوش
غزل شماره 202 : در عشق تو ای نگار خاموش
غزل شماره 203 : دوش تا روز من از عشق تو بودم به خروش
غزل شماره 204 : ز جزع و لعلت ای سیمین بناگوش
غزل شماره 205 : چون نهی زلف تافته بر گوش
غزل شماره 206 : ای جور گرفته مذهب و کیش
غزل شماره 207 : آن کژدم زلف تو که زد بر دل من نیش
غزل شماره 208 : ای زلف تو تکیه کرده بر گوش
غزل شماره 209 : ای بس قدح درد که کردست دلم نوش
ط :
غزل شماره 210 : تا به بستانم نشاندی بر بساط انبساط
ق :
غزل شماره 211 : ای زلف تو بند و دام عاشق
غزل شماره 212 : خویشتن داری کنید ای عاشقان با درد عشق
غزل شماره 213 : تا دل من صید شد در دام عشق
غزل شماره 214 : از حل و از حرام گذشتست کام عشق
غزل شماره 215 : تا جهان باشد نخواهم در جهان هجران عشق
ک :
غزل شماره 216 : من کیستم ای نگار چالاک
غزل شماره 217 : ای بلبل وصل تو طربناک
ل :
غزل شماره 218 : در زلف تو دادند نگارا خبر دل
غزل شماره 219 : چاک زد جان پدر دست صبا دامن گل
م :
غزل شماره 220 : ای ساقی خیز و پر کن آن جام
غزل شماره 221 : هر شب نماز شام بود شادیم تمام
غزل شماره 222 : بس که من دل را به دام عشق خوبان بسته ام
غزل شماره 223 : دلبرا تا نامه ی عزل از وصالت خوانده ام
غزل شماره 224 : برندارم دل ز مهرت دلبرا تا زنده ام
غزل شماره 225 : صنما تا بزیم بنده ی دیدار توام
غزل شماره 226 : بسته ی یار قلندر مانده ام
غزل شماره 227 : تا بر آن روی چو ماه آموختم
غزل شماره 228 : از همت عشق بافتوحم
غزل شماره 229 : دگر بار ای مسلمانان به قلاشی درافتادم
غزل شماره 230 : تا من به تو ای بت اقتدی کردم
غزل شماره 231 : دستی که به عهد دوست دادیم
غزل شماره 232 : ما عاشق همت بلندیم
غزل شماره 233 : خیز تا ما یک قدم بر فرق این عالم زنیم
غزل شماره 234 : خیز تا بر یاد عشق خوبرویان می زنیم
غزل شماره 235 : پسرا خیز تا صبوح کنیم
غزل شماره 236 : خیز تا در صف عقل و عافیت جولان کنیم
غزل شماره 237 : گفتم از عشقش مگر بگریختم
غزل شماره 238 : الا ای ساقی دلبر مدار از می تهی دستم
غزل شماره 239 : من نصیب خویش دوش از عمر خود برداشتم
غزل شماره 240 : تو را دل دادم ای دلبر شبت خوش باد من رفتم
غزل شماره 241 : تا به رخسار تو نگه کردم
غزل شماره 242 : به دردم به دردم که اندیشه دارم
غزل شماره 243 : ای یار سر مهر و مراعات تو دارم
غزل شماره 244 : روزی که رخ خوب تو در پیش ندارم
غزل شماره 245 : الحق نه دروغ سخت زارم
غزل شماره 246 : می ده پسرا که در خمارم
غزل شماره 247 : چو آمد روی بر رویم که باشم من که من باشم
غزل شماره 248 : فراق آمد کنون از وصل برخوردار چون باشم
غزل شماره 249 : روا داری که بی روی تو باشم
غزل شماره 250 : من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم
غزل شماره 251 : چو دانستم که گردنده ست عالم
غزل شماره 252 : ای چهره ی تو چراغ عالم
غزل شماره 253 : در راه عشق ای عاشقان خواهی شفا خواهی الم
غزل شماره 254 : مسلم کن دل از هستی مسلم
غزل شماره 255 : ای ناگزران عقل و جانم
غزل شماره 256 : ای دیدن تو حیات جانم
غزل شماره 257 : آمد بر من جهان و جانم
غزل شماره 258 : به صفت گر چه نقش بی جانم
غزل شماره 259 : تا شیفته ی عارض گلرنگ فلانم
غزل شماره 260 : هر گه که به تو در نگرم خیره بمانم
غزل شماره 261 : از عشق ندانم که کیم یا به که مانم
غزل شماره 262 : دگر بار ای مسلمانان ستمگر گشت جانانم
غزل شماره 263 : بی تو یک روز بود نتوانم
غزل شماره 264 : روزی من آخر این دل و جان را خطر کنم
غزل شماره 265 : ای مسلمانان ندانم چاره ی دل چون کنم
غزل شماره 266 : بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم
غزل شماره 267 : تا کی ز تو من عذاب بینم
غزل شماره 268 : بی صحبت تو جهان نخواهم
غزل شماره 269 : ای دو زلفت دراز و بالا هم
غزل شماره 270 : ای به رخسار کفر و ایمان هم
غزل شماره 271 : لبیک زنان عشق ماییم
غزل شماره 272 : خورشید تویی و ذره ماییم
غزل شماره 273 : ما را میفگنید که ما اوفتاده ایم
غزل شماره 274 : دلبرا ما دل به چنگال بلا بسپرده ایم
غزل شماره 275 : از پی تو ز عدم ما به جهان آمده ایم
غزل شماره 276 : ما کلاه خواجگی اکنون ز سر بنهاده ایم
غزل شماره 277 : تا ما به سر کوی تو آرام گرفتیم
غزل شماره 278 : چشم روشن بادمان کز خود رهایی یافتیم
غزل شماره 279 : رو رو که دل از مهر تو بد عهد گسستیم
غزل شماره 280 : سر بر خط عاشقی نهادیم
غزل شماره 281 : ما فوطه و فوطه پوش دیدیم
غزل شماره 282 : نه سیم نه دل نه یار داریم
غزل شماره 283 : آمد گه آنکه ساغر آریم
غزل شماره 284 : ما عاشق روی آن نگاریم
غزل شماره 285 : خیز تا می خوریم و غم نخوریم
غزل شماره 286 : خیز تا دامن ز چرخ هفتمین برتر کشیم
غزل شماره 287 : ما قد تو را بنده تر از سرو روانیم
غزل شماره 288 : گر چه از جمع بی نیازانیم
غزل شماره 289 : ما همه راه لب آن دلبر یغما زنیم
غزل شماره 290 : او چنان داند که ما در عشق او کمتر زنیم
ن :
غزل شماره 291 : باز ماندم در بلایی الغیاث ای دوستان
غزل شماره 292 : سنایی را یکی برهان ز ننگ و نام جان ای جان
غزل شماره 293 : مرا عشقت بنامیزد بدانسان پرورید ای جان
غزل شماره 294 : تماشا را یکی بخرام در بستان جان ای جان
غزل شماره 295 : جانا نخست ما را مرد مدام گردان
غزل شماره 296 : ای وصل تو دستگیر مهجوران
غزل شماره 297 : عاشقی گر خواهد از دیدار معشوقی نشان
غزل شماره 298 : چون در معشوق کوبی حلقه عاشق وار زن
غزل شماره 299 : چنگ در فتراک عشق هیچ بت رویی مزن
غزل شماره 300 : جام را نام ای سنایی گنج کن
غزل شماره 301 : ساقیا مستان خواب آلوده را بیدار کن
غزل شماره 302 : خانه ی طاعات عمارت مکن
غزل شماره 303 : قومی که به افلاس گراید دل ایشان
غزل شماره 304 : جوانی کردم اندر کار جانان
غزل شماره 305 : ز دست مکر وز دستان جانان
غزل شماره 306 : همه جانست سر تا پای جانان
غزل شماره 307 : تخم بد کردن نباید کاشتن
غزل شماره 308 : نی نی به ازین باید با دوست وفا کردن
غزل شماره 309 : چیست آن زلف بر آن روی پریشان کردن
غزل شماره 310 : جانا ز لب آموز کنون بنده خریدن
غزل شماره 311 : ای به راه عشق خوبان گام بر میخواره زن
غزل شماره 312 : ای سنایی در ره ایمان قدم هشیار زن
غزل شماره 313 : ای برادر در ره معنی قدم هشیار زن
غزل شماره 314 : ای هوایی یار یک ره تو هوای یار زن
غزل شماره 315 : گر رهی خواهی زدن بر پرده ی عشاق زن
غزل شماره 316 : عاشقا قفل تجرد بر در آمال زن
غزل شماره 317 : خیز ای بت و در کوی خرابی قدمی زن
غزل شماره 318 : ای رخ تو بهار و گلشن من
غزل شماره 319 : ای نگار دلبر زیبای من
غزل شماره 320 : گر کار به جز مستی اسکندرمی من
غزل شماره 321 : ای دوست ره جفا رها کن
غزل شماره 322 : ایا معمار دین اول دل و دین را عمارت کن
غزل شماره 323 : این که فرمودت که رو با عاشقان بیداد کن
غزل شماره 324 : ای باد به کوی او گذر کن
غزل شماره 325 : غلاما خیز و ساقی را خبر کن
غزل شماره 326 : غریب و عاشقم بر من نظر کن
غزل شماره 327 : بند ترکش یک زمان ای ترک زیبا باز کن
غزل شماره 328 : ساقیا برخیز و می در جام کن
غزل شماره 329 : ای شوخ دیده اسب جفا بیش زین مکن
غزل شماره 330 : جانا دل دشمنان حزین کن
غزل شماره 331 : چشمکان پیش من پر آب مکن
غزل شماره 332 : مکن آن زلف را چو دال مکن
غزل شماره 333 : ای دل ار مولای عشقی یاد سلطانی مکن
غزل شماره 334 : جانا اگر چه یار دگر می کنی مکن
غزل شماره 335 : ای نموده عاشقی بر زلف و چاک پیرهن
غزل شماره 336 : صبر کم گشت و عشق روز افزون
غزل شماره 337 : ای ماه ماهان چند ازین ای شاه شاهان چند ازین
غزل شماره 338 : ای چون تو ندیده جم آخر چه جمالست این
غزل شماره 339 : ای رشک رخ حورا آخر چه جمالست این
غزل شماره 340 : خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین
غزل شماره 341 : خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین
غزل شماره 342 : جاوید زی ای تو جان شیرین
غزل شماره 343 : اسب را باز کشیدی در زین
غزل شماره 344 : ای لعبت مشکین کله بگشای گوی از آن کله
غزل شماره 345 : چون سخن زان زلف و رخ گویی مگو از کفر و دین
و :
غزل شماره 346 : گر نشد عاشق دو زلف یار بر رخسار او
غزل شماره 347 : ای جهانی پر از حکایت تو
غزل شماره 348 : ای شکسته رونق بازار جان بازار تو
غزل شماره 349 : ای همه انصاف‌جویان بنده ی بیداد تو
غزل شماره 350 : خنده گریند همی لاف زنان بر در تو
غزل شماره 351 : حلقه ی ارواح بینم گرد حلقه ی گوش تو
غزل شماره 352 : ای شادی و غم ز صلح و جنگ تو
غزل شماره 353 : ای مونس جان من خیال تو
غزل شماره 354 : ای دریغا گر رسیدی دی به من پیغام تو
غزل شماره 355 : موی چون کافور دارم از سر زلفین تو
غزل شماره 356 : تا کی از عشوه و بهانه ی تو
غزل شماره 357 : عاشقم بر لعل شکرخای تو
غزل شماره 358 : باز افتادیم در سودای تو
غزل شماره 359 : ای گشته ز تابش صفای تو
غزل شماره 360 : ای کعبه ی من در سرای تو
غزل شماره 361 : تا بدیدم زلف عنبرسای تو
غزل شماره 362 : ای ببرده آب آتش روی تو
غزل شماره 363 : باد عنبر برد خاک کوی تو
غزل شماره 364 : گر خسته دل همی نپسندی بیار رو
غزل شماره 365 : ای خواب ز چشم من برون شو
ه :
غزل شماره 366 : خه خه ای جان علیک عین الله
غزل شماره 367 : ای قوم مرا رنجه مدارید علی الله
غزل شماره 368 : ای ز آب زندگانی آتشی افروخته
غزل شماره 369 : ای دل اندر بیم جان از بهر دل بگداخته
غزل شماره 370 : من نه ارزیزم ز کان انگیخته
غزل شماره 371 : ای نقاب از روی ماه آویخته
غزل شماره 372 : بردیَم باز از مسلمانی زهی کافر بچه
غزل شماره 373 : آن جام لبالب کن و بردار مرا ده
غزل شماره 374 : ساقیا مستان خواب آلوده را آواز ده
غزل شماره 375 : ای من مه نو به روی تو دیده
غزل شماره 376 : ای مِهر تو بر سینه ی من مُهر نهاده
غزل شماره 377 : ای سنایی خیز و بشکن زود قفل میکده
غزل شماره 378 : زهی سروی که از شرمت همه خوبان سرافگنده
غزل شماره 379 : از عشق آن دو نرجس وز مهر آن دو لاله
غزل شماره 380 : دی ناگه از نگارم اندر رسید نامه
غزل شماره 381 : پر کن صنما هلاقنینه
غزل شماره 382 : جان جز پیش خود چمانه منه
ی :
غزل شماره 383 : گر بگویی عاشقی با ما هم از یک خانه ای
غزل شماره 384 : سینه مکن گر چه سمن سینه ای
غزل شماره 385 : عقل و جانم برد شوخی آفتی عیاره ای
غزل شماره 386 : این چه رنگست برین گونه که آمیخته ای
غزل شماره 387 : ای جان و جهان من کجایی
غزل شماره 388 : جانا نگویی آخر ما را که تو کجایی
غزل شماره 389 : ای کرده دلم سوخته ی درد جدایی
غزل شماره 390 : از ماه رخی نوش لبی شوخ بلایی
غزل شماره 391 : ای لعل تو را هر دم دعوی خدایی
غزل شماره 392 : ای پیشه ی تو جفانمایی
غزل شماره 393 : ای یوسف ایام ز عشق تو سنایی
غزل شماره 394 : آخر شرمی بدار چند ازین بدخویی
غزل شماره 395 : بتا پای این ره نداری چه پویی
غزل شماره 396 : کودکی داشتم خراباتی
غزل شماره 397 : ای آنکه به دو لب سبب آب حیاتی
غزل شماره 398 : باز این چه عیاری را شب پوش نهادستی
غزل شماره 399 : تا مسند کفر اندر اسلام نهادستی
غزل شماره 400 : اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی
غزل شماره 401 : دلا تا کی سر گفتار داری
غزل شماره 402 : آن دلبر عیار من ار یار منستی
غزل شماره 403 : یار اگر در کار من بیمار ازین به داشتی
غزل شماره 404 : صنما آن خط مشکین که فراز آوردی
غزل شماره 405 : ای راه تو را دلیل دردی
غزل شماره 406 : تا معتکف راه خرابات نگردی
غزل شماره 407 : زان خط که تو بر عارض گلنار کشیدی
غزل شماره 408 : زهی پیمان شکن دلبر نکوپیمان به سر بردی
غزل شماره 409 : دلم بردی و جان بر کار داری
غزل شماره 410 : روی چو ماه داری زلف سیاه داری
غزل شماره 411 : ای آنکه رخ چو ماه داری
غزل شماره 412 : انصاف بده که نیک یاری
غزل شماره 413 : در ره روش عشق چه میری چه اسیری
غزل شماره 414 : عشق و شراب و یار و خرابات و کافری
غزل شماره 415 : نگویی تا به گلبن بر چه غلغل دارد آن قمری
غزل شماره 416 : چرا ز روی لطافت بدین غریب نسازی
غزل شماره 417 : ای گل آبدار نوروزی
غزل شماره 418 : ای سنایی چو تو در بند دل و جان باشی
غزل شماره 419 : لولو خوشاب من از چنگ شد یکبارگی
غزل شماره 420 : به درگاه عشقت چه نامی چه ننگی
غزل شماره 421 : الا ای لعبت ساقی ز می پر کن مرا جامی
غزل شماره 422 : ای پسر گر نه ز عشقت دست بر سر دارمی
غزل شماره 423 : تا به گرد روی آن شیرین پسر گردم همی
غزل شماره 424 : ای چشم و چراغ آن جهانی
غزل شماره 425 : ای زبده ی راز آسمانی
غزل شماره 426 : تو آفت عقل و جان و دینی
غزل شماره 427 : گاه آن آمد بتا کاندر خرابی دم زنی
غزل شماره 428 : دلم بربود شیرینی نگاری سرو سیمینی
غزل شماره 429 : الا ای نقش کشمیری الا ای حور خرگاهی
غزل شماره 430 : عاشق نشوی اگر توانی
غزل شماره 431 : ربی و ربک الله ای ماه تو چه ماهی
غزل شماره 432 : برخی رویتان من ای رویتان چو ماهی
غزل شماره 433 : صنما چبود اگر بوسگکی وام دهی
غزل شماره 434 : گفتی که نخواهیم تو را گر بت چینی
غزل شماره 435 : صبحدمان مست برآمد ز کوی
پایان اشعار این بخش
